لیلة القـدر مرا هست عـلی قرص قـمر            گشته ذکر لب من ناد عـلی تا به سحر
هـا عـلـیٌّ بـشـرٌ کـیـف بـشـر ذکر دگر            که ای خدایا به علی از سر جرمم بگذر

ذات حق را چو قسم داده پیمبر به علی
به عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که عصیان کردم            گاه گاهی نه، که بس خدمت شیطان کردم
آنچه گفتی تو نه و آنچه که گفت آن کردم            حال شرمـنده‌ام و تـوبـه به منّـان کردم
مکن از لطف بر این توبۀ من بی‌محلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ره خود بستم اگر سویت هزاران ره بود            یک شب قدر تو بهتر ز هزارن مه بود
دست من از رطب نخل تو گر کوته بود            لیک امید من هر لحظه بر آن درگه بود
دل به امـید عـطای تو خـطا کرده بلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که بی‌نور تو کور            تو کنارم بُدی و من همه عمرم ز تو دور
دست خالی چه برم سوی تو در خانۀ گور            تو ببخشای ز لطفت که کریمی و غفور
لطف و احسان و عطای تو بُوَد لم یزلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ماه مهـمانی خلاق جهان این ماه است            شب قـدر آمـده وقــت بِکَ یـا الله است
و سپس آنچه که تسکـین دل آگاه است            اشـــهـــدُ اَنّ عـــلـیً ولــی الـلـه اســت
ذکر من حیَ عـلی حـیـدرُ خیرالعـمـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

تو خدایی و علی مظهر ذات احد است            چون توکل ز تو باشد ز علی هم مدد است
لطف و احسان علی همچو احد بی‌عدد است            بی‌سبب نیست، علی دست خدای صمد است
نیست جـز او ز پی احـمد مخـتار ولی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

وحی جبریل به احمد چو بشد روز غدیر            که علی بعد تو بر خلق امیر است امیر
مصطفی شاه جهان باشد و حیدر چو وزیر            هر دلی شد به سر زلف کمندش چو اسیر
تابد از سوی خـداوند بر آن نـور جـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی